-
1 ostro zakończony
остроконе́чный -
2 ostro
ost|ro\ostrorzej 1. остро;\ostro zakończony остроконечный;
2. резко;\ostro odpowiedzieć резко ответить; \ostro zahamować резко затормозить;
3. круто;droga \ostro spadała w dół дорога круто спускалась вниз;
4. строго, сурово;\ostro spojrzeć строго посмотреть; \ostro skarcić сделать резкое замечание;
5. больно;muchy cięły \ostro мухи больно кусались;
● \ostro wziąć się do kogoś, czegoś энергично взяться (приняться) за кого-л., что-л.+1. spiczasto 3. spadzisto 4. surowo
* * *1) о́строostro zakończony — остроконе́чный
2) ре́зкоostro odpowiedzieć — ре́зко отве́тить
ostro zahamować — ре́зко затормози́ть
3) кру́тоdroga ostro spadała w dół — доро́га кру́то спуска́лась вниз
4) стро́го, суро́воostro spojrzeć — стро́го посмотре́ть
ostro skarcić — сде́лать ре́зкое замеча́ние
5) бо́льноmuchy cięły ostro — му́хи бо́льно куса́лись
•Syn:spiczasto 1), spadzisto 3), surowo 4) -
3 zakończyć
глаг.• доканчивать• завершать• завершить• заканчивать• заключать• заключить• закончить• закрывать• закрыть• замыкать• кончать• кончить• оканчивать• окончить• приканчивать• прикончить• решать• решить• смыкать• умозаключать* * *zakończ|yć\zakończyćony сов. окончить, кончить, закончить;● ostro \zakończyćony остроконечный; tępo \zakończyćony тупой
+ skończyć, ukończyć* * *zakończony сов.око́нчить, ко́нчить, зако́нчить- tępo zakończonySyn:
См. также в других словарях:
kolec — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. koleclca; lm D. koleclców {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} część rośliny: twardy, ostro zakończony wyrostek na łodygach, owocach lub liściach, mogący dotkliwie pokłuć : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
igła — ż IV, CMs. igle; lm D. igieł 1. «narzędzie do szycia, ostro zakończony, najczęściej stalowy pręcik z otworem (uszkiem) do nawlekania nici» Cienka, gruba igła. Długie, krótkie igły. Igła stalowa. Igły tapicerskie, kuśnierskie, żeglarskie. Nawlec… … Słownik języka polskiego
czubaty — 1. «mający na głowie kępkę sterczących piór, kępkę sierści, grzebień» Czubate kokosze. Czubaty dudek. 2. «ostro zakończony, zakończony czubem; wypukły, sterczący» Czubaty dach. Czubate cyprysy. 3. «napełniony z naddatkiem, z czubem» Czubata łyżka … Słownik języka polskiego
iglica — ż II, DCMs. iglicacy; lm D. iglicaic 1. «narzędzie zbliżone kształtem i funkcją do igły, najczęściej drewniane lub metalowe, służące do ręcznego dziania siatki, sieci rybackich itp.; igła sieciarska, kleszczka» 2. «część mechanizmu zamkowego… … Słownik języka polskiego
haczyk — m III, D. a, N. haczykkiem; lm M. i 1. «przedmiot zakrzywiony na końcu, najczęściej z metalu lub drutu, o różnych kształtach w zależności od zastosowania» a) «służący do zawieszania na nim czegoś» Stalowy, plastykowy haczyk. Okrągły haczyk.… … Słownik języka polskiego
kolec — m II, D. koleclca; lm M. kolecce, D. koleclców 1. «wydłużony, najczęściej metalowy przedmiot lub część przedmiotu, o zaostrzonym, kłującym końcu» Kolec cyrkla. Kolce brony. Opony samochodowe z kolcami. 2. «twardy, ostro zakończony wyrostek na… … Słownik języka polskiego
sekretarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y 1. «pracownik zajmujący się korespondencją, przyjmujący interesantów, załatwiający sprawy bieżące związane z działalnością instytucji lub jakiejś osoby» Osobisty, prywatny sekretarz. Sekretarz pisarza. 2. «stanowisko… … Słownik języka polskiego
spiczasty — «zwężający się na końcu w szpic; ostro zakończony» Spiczasty nos. Spiczasta wieża. Spiczaste pazury … Słownik języka polskiego
szpilka — ż III, CMs. szpilkalce; lm M. szpilkalek 1. «metalowy pręcik ostro zakończony, z główką na drugim końcu, niekiedy kolorową, służący do spinania, przypinania czegoś; dawniej także ozdoba z metali szlachetnych i drogich kamieni» Przypiąć znaczek… … Słownik języka polskiego
taran — m IV, D. a, Ms. tarannie; lm M. y 1. hist. «w starożytności i średniowieczu: machina oblężnicza do burzenia murów, której główną częścią była belka o żelaznym zakończeniu, niekiedy mającym kształt baraniej głowy» 2. hist. «wystająca z dziobu… … Słownik języka polskiego
zadra — ż IV, CMs. zadradrze; lm D. zadr a. zader «drobny, ostro zakończony, odstający od powierzchni kawałek czegoś; zadarta, oddarta część czegoś; drzazga» Podłoga z zadrami. Wbić sobie zadrę w palec. ◊ Mieć, nosić zadrę w sercu «mieć żal, urazę do… … Słownik języka polskiego
